Libellen en juffers

Als de zomer een eind is gevorderd kom je deze bloedrode heidelibel veel tegen. Hier zit hij op  uitgebloeide wilde peen.

Van dichtbij ziet zijn kop er zo uit. Ze hebben geen twee ogen, maar samengestelde ogen,  zogenaamde facetogen. Je ziet ze op zijn kop zitten. Ze bestaan uit heel veel kleine vakjes, dat zijn allemaal kleine lensjes. Zo kunnen ze extra goed kijken. Dat is heel nuttig omdat ze in de vlucht de vliegjes vangen die ze zien.

De houtpantserjuffer zet zijn eitjes op boven het water hangend hout af, daar dankt hij zijn naam aan. Deze foto is in de late zomer in hert bos genomen. 

Het is niet zo gemakkelijk om alle soorten libellen te herkennen. Het zijn er wel zeventig en bovendien zitten ze nauwelijks stil om ze goed te bekijken. Ik denk dat dit een gewone oeverlibel is, een nogal algemene soort.

 De libellen, zoals deze paardenbijter zijn vaak prachtig gekleurd. Hij neemt hier even pauze op het riet, dan kun je net even een foto nemen. 's Morgens vroeg kan dat ook, want dan moeten ze nog opwarmen.

 

Ook de voortplanting moet worden geregeld. Dit wordt wel een paringswiel van twee waterjuffers genoemd. Het mannetje hecht zich vast aan het achterlijf van het vrouwtje, zodat het op een wiel lijkt  Als de bevruchting heeft plaats gevonden, zet het vrouwtje de eitjes af in het water.
Dit zijn juffers omdat ze twee  vleugels hebben. De libellen hebben dubbele vleugelparen.

 Zonde van zo'n prachtig beestje, maar zo gaat het in de natuur. Het brood van de één, is de dood van de ander. Deze platbuiklibel zit gevangen in een spinnenweb aan de waterkant en overleeft het niet.